Wersja polska
Najstarsze wzmianki o Wilkowyjach
1287 – w dokumencie potwierdzającym nadania dla parafii św. Wojciecha w Mikołowie pojawia się zwrot „in Wilcowe” (wielu badaczy uznaje dokument za falsyfikat)
1414 – wśród uczestników wyprawy wojennej przeciw zakonowi krzyżackiemu na liście księcia raciborskiego figuruje „Maciek de Wilkow”, prawdopodobnie chodzi o Wilkowyje
1517 – w dokumencie sprzedaży ziemi pszczyńskiej wśród dokładnie wyliczonych wsi wymienia się „Wlkowicze”, są to na pewno Wilkowyje
1725 – w katastrze sporządzonym na zlecenie cesarza Austrii Karola VI Habsburga władze wsi Wilkowyje (Wilkowy) użyły po raz pierwszy pieczęci z wizerunkiem wilka
Przynależność państwowa; rody panujące
do 1327 – teren księstw śląskich (najpierw raciborsko-opolskiego, później raciborskiego) w ramach Polski; panują linie Piastów
od 1327 – księstwo raciborskie staje się lennem czeskim
od 1335 – księstwo raciborskie jest częścią Królestwa Czech; rządzi opawska linia Przemyślidów, a krótko też opolska linia Piastów
od 1407 – wyodrębnienie ziemi pszczyńskiej; w 1474 przejęta przez Podiebradów, a w 1480 przez cieszyńską linię Piastów
od 1517 – ziemia pszczyńska staje się wolnym państwem stanowym; jest własnością węgierskiego rodu Thurzo
od 1526 – wolne państwo pszczyńskie razem z całym Królestwem Czech staje się częścią monarchii Habsburgów; w 1548 przechodzi we własność rodu Promnitz
od 1742 – państwo pszczyńskie przyłączone do Królestwa Prus; w 1765 staje się własnością linii Anhalt-Köthen dynastii askańskiej (od 1825 jako księstwo), a w 1847 zostaje przejęte przez ród Hochberg
od 1922 – w granicach Polski; Wilkowyje są jednostkową gminą wiejską
od 1939 – w granicach Trzeciej Rzeszy; niezależność administracyjna Wilkowyj budzi wątpliwości
od 1945 – ponownie w granicach Polski; Wilkowyje ogłoszone gromadą w ramach zbiorowej gminy wiejskiej Tychy, od 1951 włączone do miasta Tychy
Chronologia wydarzeń związanych z parafią
od początku istnienia wieś należała do parafii św. Wojciecha w Mikołowie
1828 – miało miejsce katastrofalne gradobicie, które stało się przyczyną obchodzonego corocznie do czasów obecnych święta gradowego
1916 – na zlecenie Franciszka Czecha została wykonana figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, ustawiona przed tartakiem, którego był właścicielem; ocalona w czasie drugiej wojny światowej w gospodarstwie rodziny Tatojów, stoi obecnie przy kościele
1939 – pomysł powołania kaplicy filialnej, niezrealizowany z powodu wojny
1945 – miała miejsce deportacja ponad 30 mieszkańców do pracy przymusowej w ZSRR (Tragedia Górnośląska), która współcześnie upamiętniana jest mszą rocznicową
1958 – rozpoczęcie bez zezwolenia budowy kościoła na polu rodziny Kołodziejów (proboszczem w Mikołowie był ks. Józef Smandzich, a skierowanym do budowy – wikary ks. Józef Oleś), likwidacja budowy przez władze komunistyczne
lata 50.-80. – w prywatnych domach przy ulicy Mikołowskiej i Wiejskiej dzieci miały katechezę
1981 – uzyskanie zezwolenia na punkt katechetyczny z kaplicą; działkę ofiarowali Anna i Benedykt Halscy; głównym projektantem został Grzegorz Ratajski, któremu pomagał Adam Skrzypczyk, konstruktorem i kierownikiem budowy został Eryk Dyla; projekt wnętrza przygotowali Stanisław Kluska i Adam Romaniuk
1982 – proboszcz mikołowski ks. Alfons Janik poświęcił plac budowy; do opieki nad budową został wyznaczony ks. Bronisław Matysek
1984 – biskup Herbert Bednorz, ordynariusz katowicki, erygował parafię, która została wydzielona z parafii św. Wojciecha w Mikołowie i częściowo św. Marii Magdaleny w Tychach; pierwszym proboszczem został mianowany ks. Jerzy Robok; dodatkową działkę ofiarowała Matylda Kopańska
1988 – biskup Damian Zimoń, ordynariusz katowicki, konsekrował zbudowany kościół
2002 – biskup pomocniczy Gerard Bernacki poświęcił dzwonnicę z wykonanymi dwa lata wcześniej dzwonami: Królowa Aniołów, Święty Józef, Święty Tomasz Apostoł, Święty Jerzy
2015 – instalacja organów (sprowadzonych z Niemiec)
Wersja śląska
Nojstarsze spōminki ô Wilkowyjach
1287 – w dokumyncie, kery potwiyrdzŏ nadania dlŏ parafije św. Wojciecha w Mikołowie, pokazuje sie ausdruk „in Wilcowe” (moc badŏczōw uznŏwŏ dokumynt za falsyfikat)
1414 – postrzōd uczynstnikōw wojynnyj rajzy przeciw krziżackimu zakōnowi na wykazie raciborskigo princa stoji „Maciek de Wilkow”, prŏwdopodobnie rozchodzi sie ô Wilkowyje
1517 – w dokumyncie ô przedeju pszczyńskij ziymie postrzōd akuratnie wyrachowanych wsi podŏwŏ sie „Wlkowicze”, sōm to na zicher Wilkowyje
1725 – w katastrze zrychtowanym na zlecynie cysarza Austryje Karola VI Habsburga władze wsi Wilkowyje (Wilkowy) użyły piyrszy rŏz sztympla z wizerōnkym wilka
Państwowŏ przinŏleżność; rody przi władzy
do 1327 – teryn ślōnskich ksiynstw (nojsamprzōd raciborsko-ôpolskigo, niyskorzij raciborskigo) w rōmach Polski; reskyrujōm linije ôd Piastōw
ôd 1327 – raciborske ksiynstwo stŏwŏ sie czeskim lennym
ôd 1335 – raciborske ksiynstwo je tajlōm Krōlestwa Czech; reskyruje ôpawskŏ linijŏ ôd Przemyślidōw, a krōtko tyż ôpolskŏ linijŏ ôd Piastōw
ôd 1407 – ôddzielynie pszczyńskij ziymie; w 1474 przejyntŏ bez Podiebradōw, a w 1480 bez cieszyńskõ linijõ ôd Piastōw
ôd 1517 – pszczyńskŏ ziymia stŏwŏ sie swobodnym stanowym państwym; je włŏsnościōm ôd madziarskigo rodu Thurzo
ôd 1526 – swobodne pszczyńske państwo społym z cołkim Krōlestwym Czech stŏwŏ sie tajlōm mōnarchije ôd Habsburgōw; w 1548 przechodzi we włŏsność rodu Promnitz
ôd 1742 – pszczyńske państwo przikuplowane do Krōlestwa Prus; w 1765 stŏwŏ sie włŏsnościōm ôd linije Anhalt-Köthen askańskij dynastyje (ôd 1825 za ksiynstwo), a w 1847 je przejynte bez rōd Hochberg
ôd 1922 – we granicach Polski; Wilkowyje sōm jednostkowōm wiejskōm gminōm
ôd 1939 – we granicach Trzecigo Rajchu; administracyjnŏ niyzŏleżność Wilkowyj je wōntpliwŏ
ôd 1945 – pōnownie we granicach Polski; Wilkowyje ôgłoszōne grōmadōm w rōmach zbiorowyj wiejskij gminy Tychy, ôd 1951 przikuplowane do miasta Tychy
Chronologijŏ wydarzyń zwiōnzanych z parafijōm
ôd poczōntku istniyniŏ wieś przinŏleżała do parafije św. Wojciecha w Mikołowie
1828 – wydŏrzyła sie katastrofalnŏ gradowŏ burza, skirz keryj kożdego roku aż do terŏźnych czasōw ôbchodzi sie gradowe świynto
1916 – na zlecynie Franciszka Czecha była zônaczōnŏ figura Bożyj Matki z Dzieciōntkiym i ustawiōnŏ przed tartakiym, kerego bōł posiedzicielym; ôcalōnŏ w czasie drugij światowyj wojny na gospodarstwie ôd familije Tatojōw, terŏz stoji kole kościoła
1939 – idyjŏ powołaniŏ filialnyj kaple, niyzrealizowanŏ skirz wojny
1945 – wydŏrzyła sie deportacyjŏ wiyncyj jak 30 miyszkańcōw do przimusowyj roboty w ZSRS (Gōrnoślōnskŏ Tragedyjŏ), co sie terŏz upamiyntniŏ rocznicowōm mszōm
1958 – rozpoczyńcie bez zwōle budowy kościoła na polu ôd familije Kołodziejōw (farŏrzym w Mikołowie bōł ks. Józef Smandzich, a skerowanym do budowy – kapelōnek ks. Józef Oleś), likwidacyjŏ budowy bez kōmunistyczne władze
lata 50.-80. – w priwatnych dōmach przi ulicy Mikołowskij i Wiejskij dziecka miały katelmus
1981 – uzyskanie zwōle na katelmusowy pōnkt ze kaplōm; działka ôfiarowali Anna i Benedykt Halscy; głōwnym projektantym ôstoł Grzegorz Ratajski, kerymu pōmŏgoł Adam Skrzypczyk, kōnstruktorym i kerownikym budowy ôstoł Eryk Dyla; cechōnek ôd wnōntrznōści narychtowali Stanisław Kluska i Adam Romaniuk
1982 – mikołowski farŏrz ks. Alfons Janik poświynciōł bauplac; do ôpieki nad budowōm bōł wyznaczōny ks. Bronisław Matysek
1984 – biskup Herbert Bednorz, katowski ordynariusz, erygowoł parafijõ, kerŏ była wydzielōnŏ ze parafije św. Wojciecha w Mikołowie i czynściowo św. Marii Magdaleny w Tychach; za piyrszegŏ farŏrza bōł mianowany ks. Jerzy Robok; ekstra działka ôfiarowała Matylda Kopańskŏ
1988 – biskup Damian Zimoń, katowski ordynariusz, kōnsekrowoł zbudowany kościōł
2002 – pōmocny biskup Gerard Bernacki poświynciōł dzwonnicã ze zwōnami, kere były zônaczōne dwa roki nazŏd: Krōlowŏ ôd Aniołōw, Świynty Józef, Świynty Tomasz Apostoł, Świynty Jerzy 2015 – instalacyjŏ ôrganōw (przikludzōnych z Niymiec)